Της Ελίζας Χριστοφόρου
Σεμνός και ταπεινός – με την κυριολεκτική έννοια – όσο ελάχιστοι καλλιτέχνες. Ένας καλλιτέχνης που μετά από τριάντα χρόνια επιτυχημένης καριέρας και απόλυτης καταξίωσης, συνεχίζει να πορεύεται σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τον συνάντησα στα παρασκήνια του Αρχαίου Ωδείου λίγο πριν την έναρξη – της καθιερωμένης πια – καλοκαιρινής συναυλίας – σύμπραξης των σχολείων της πόλης μας, που φέτος είχε ως θέμα τα τραγούδια της ξενιτιάς υπό τον γενικό τίτλο «Στου κόσμου τα λιμάνια»… Η κουβέντα μας βεβαίως κινήθηκε περισσότερο γύρω από την κατάσταση στην Ελλάδα, χωρίς όμως να αφήσουμε έξω από αυτήν, την Πάφο, με την οποία όπως ο ίδιος ο Κώστας Μακεδόνας ομολογεί, τον συνδέουν πολλά…
Αυτή τη φορά πώς σας φάνηκε η Πάφος;
Κάθε φορά είναι και πιο όμορφη. Ειδικά με όλες αυτές τις αλλαγές που έχουν γίνει και αυτό το λέω με κάθε ειλικρίνεια και όχι για να κολακέψω τους φίλους μου τους Παφίτες. Μακάρι να έχουμε την ευκαιρία να ερχόμαστε όλο και πιο συχνά.
Κρίνοντας από τους φίλους που έχετε στην πόλη μας, φαίνεται να έχετε αρκετούς δεσμούς με την Πάφο…
Η αλήθεια είναι πως έχω πολλούς φίλους από την Πάφο, από τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη όπου είχαμε περάσει μαζί όμορφα χρόνια. Ερχόντουσαν πολύ συχνά στο μαγαζί που δούλεψα πρώτη φορά και έτσι συνδεθήκαμε. Έχω φιλίες που κρατάνε για σχεδόν 30 χρόνια… Εξάλλου έχω τραγουδήσει αρκετές φορές και στην Πάφο. Στο Κάστρο, στο Αρχαίο Ωδείο με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και αλλού. Είχα έρθει και πιο παλιά, στα μέσα της δεκαετίας του 90’ στο Ακρόαμα, που δεν υπάρχει πια…
Δισκογραφικά πώς τα πάτε; Πόσος καιρός έχει μεσολαβήσει από την τελευταία σας δουλειά;
Η τελευταία μου δισκογραφική δουλειά ήταν πριν από δύο χρόνια με δύο νέους δημιουργούς, τον Κωνσταντίνο Βελλιάδη και τον Τέρπανδρο, το «Δεν σου ανήκω». Μια δουλειά με πολύ ωραία τραγούδια που πήγε πάρα πολύ καλά, σε ένα τραγούδι συμμετείχε μάλιστα και ο Γιώργος Νταλάρας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα καινούργιο τραγούδι που έγραψε ο Χρήστος Μάστορας και οι «Μέλισσες» ουσιαστικά, δηλαδή το συγκρότημα του, με τον τίτλο «Είναι πια αργά». Προς το παρόν δεν έχει κυκλοφορήσει σε CD αλλά μόνο σε ψηφιακή ηχογράφηση για το ραδιόφωνο όπου και ακούγεται αυτό τον καιρό. Μια δουλειά αποτέλεσμα της φιλίας που δημιουργήθηκε μέσα και από τη συνεργασία μας στο Rising Star.
Κάποιους τους ξένισε η συμμετοχή του Κώστα Μακεδόνα σε talent show. Το είδαν κάπως σαν ένα «κόντρα ρόλο» σε σχέση με το προφίλ με το οποίο μας έχετε συνηθίσει…
Ναι, έτσι κι αλλιώς η συζήτηση γύρω από τα talent shows είναι μεγάλη…
Μέσα και από την προσωπική σας εμπειρία κρίνετε ότι γίνεται σωστή δουλειά; Ή έστω ότι τα παιδιά που συμμετέχουν, έχουν μεγαλύτερη προοπτική;
Θα έλεγα ότι τα talent shows είναι επικίνδυνα στην περίπτωση που κάποιο παιδί θεωρήσει, πως αν πάει εκεί, με το που θα τελειώσει το talent show – είτε διακριθεί είτε όχι – ότι πλέον έχει καταξιωθεί στον χώρο και πως θα ανοίξουν όλες οι πόρτες διάπλατα. Τα talent shows δεν είναι παρά το βήμα ή η ευκαιρία να ακουστεί η φωνή κάποιου νέου παιδιού και να του δοθεί μια πιθανότητα να επενδύσει κάποιος στη φωνή του. Η αναγνωρισιμότητα που αποκτούν τα παιδιά δεν είναι παρά ένα μικρό βηματάκι ώστε να μπορέσουν να ξεκινήσουν μια πορεία στον χώρο της μουσικής. Τα παιδιά που πιστεύουν ότι θα τελειώσει το show και μέσα σ’ ένα χρόνο θα γίνουν ο Νταλάρας, ο Πάριος ή η Μαρινέλα και η Αλεξίου, είναι καταδικασμένα να αποτύχουν γιατί απλούστατα θα προσγειωθούν πάρα πολύ ανώμαλα στην πραγματικότητα. Όσον αφορά τη δική μου συμμετοχή, εγώ έβλεπα το κάθε παιδί που έβγαινε εκείνα τα τρία – τέσσερα λεπτά να παρουσιάσει το τραγούδι του, όπως έβλεπα τον εαυτό μου πριν από πολλά χρόνια που έτυχε να τραγουδάω σε ένα μαγαζί όπου ήρθε τυχαία ο Σταμάτης Κραουνάκης. Εκεί ξαφνικά ο επιχειρηματίας αποφάσισε να με βγάλει αργά να τραγουδήσω, παρ’ ότι ήμουνα πιτσιρικάς και ο τελευταίος τροχός της αμάξης, βγήκα τραγούδησα τρία λεπτά και αυτά τα τρία λεπτά ήταν καθοριστικά για την μετέπειτα πορεία μου. Με άκουσε ο Κραουνάκης, αποφάσισε να επενδύσει επάνω μου, μου έγραψε τραγούδια και ξαφνικά μπήκα στον χώρο της δισκογραφίας.
Θεωρείτε πως ο Σταμάτης Κραουνάκης σας καθόρισε και στιλιστικά;
Βεβαίως! Και το στυλ και την πορεία και πολλά άλλα, γιατί δεν ήτανε μόνο το ξεκίνημα ήταν και όλη η συνεργασία μετά. Γιατί όταν έχεις δάσκαλο τον Κραουνάκη και όλη του την παρέα την Νικολακοπούλου, τον Αντρέα τον Βουτσινά και τους υπόλοιπους, τα πράγματα ήταν κάπως προδιαγεγραμμένα… Και εδώ θέλω να συνεχίσω την προηγούμενη συζήτηση και να πω ότι χρειάστηκε πάρα πολλή σκληρή δουλειά. Διότι στο τέλος της ημέρας τίποτα δεν μας χαρίζεται και τίποτα δεν γίνεται τυχαία σε αυτό τον χώρο όπως δεν γίνεται και σε καμία δουλειά. Και αυτό τα παιδιά θα πρέπει να το καταλάβουν.. Ένα talent show λοιπόν όταν κινείται μέσα σε πλαίσια αξιοπρεπή και δεν γίνεται απλώς για να εστιάσει στο reality, μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά. Απλώς δεν πρέπει να ξεχνούν πως αυτό είναι μόνο ένα βηματάκι στο ξεκίνημα και πως μετά χρειάζεται πάρα μα πάρα πολύ σκληρή δουλειά.
Η γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα με την οικονομική κρίση, θα έχει σίγουρα επηρεάσει τα μουσικά πράγματα. Πώς βλέπετε τη συνέχεια;
Ναι, είναι φυσικό αυτό.. Δυστυχώς ενώ υπάρχουν ταλέντα ενώ υπάρχουν καλές φωνές, δεν βγαίνουν καλά τραγούδια και καλές δουλειές. Η δισκογραφία δεν κινείται, έχει βαλτώσει εντελώς και κυκλοφορούν ελάχιστα πράγματα κι αυτά με πολύ κόπο. Πλέον αν κάποιος δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις παραγωγές του είναι δύσκολο να κυκλοφορήσουν, δεν προχωράει τίποτα. Δεν είναι όπως την εποχή που ξεκινούσα εγώ και οι υπόλοιποι τραγουδιστές της γενιάς μου. Δυστυχώς τα πράματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε όλοι σε καλύτερες μέρες που πολύ δύσκολα θα έρθουν.
Θα λέγατε πως η οικονομική κρίση έγειρε την πλάστιγγα προς το «φτηνό» μουσικό προϊόν και την υποκουλτούρα ή πως ανέδειξε περισσότερο μια πιο καλλιτεχνική πλατφόρμα έστω και σποραδικά;
Υποκουλτούρα υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Όλα τα προϊόντα υποκουλτούρας έτσι κι αλλιώς όπως αποδείχτηκε έχουν μια πολύ σύντομη ημερομηνία λήξεως. Επειδή όμως είμαστε ακόμα πολύ στην αρχή της κρίσης και πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας, πιστεύω πως η κατάσταση από μόνη της θα βοηθήσει στο να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα έτσι ώστε να φανούν και τα καλά, να φανούν και τα σκάρτα.. Να δούμε όμως και πότε θα ‘ρθει η μέρα αυτή που θα μπορούμε να πούμε εμείς, ή μάλλον τα παιδιά μας ή ακόμα καλύτερα τα εγγόνια μας,
ότι βγαίνουμε τελικά απ’ την κρίση…
